Ik wil graag een liefdesverhaal met je delen waar ik erg trots op ben.
Het gaat alleen niet over mij, maar over mijn opa en oma.
Gisteren ging ik op bezoek bij mijn oma van 97 jaar (!) en nog verhalen kan vertellen alsof ze het gisteren heeft meegemaakt.
Zo vroeg ik haar hoe zij ooit opa heeft ontmoet en hoe de relatie is ontstaan.
Ze bracht mij terug naar maart 1946, de oorlog was net voorbij en er kwam een leuke jongen voorbij gefietst waar ze achterop sprong. En dat was opa.
Van het een kwam het ander, totdat opa op 27 september 1946 (de datum weet ze nog precies te benoemen) met de boot naar Indië moest om daar in het leger te werken.
Ze kende elkaar slechts een half jaar, maar geen haar op hun hoofd die twijfelde om de relatie te beëindigen, ondanks de onzekere tijd.
Oma dacht elke dag aan hem, en opa schreef ongeveer één keer per maand een brief.
Dagen gingen voorbij, maanden gingen voorbij, jaren gingen voorbij, totdat opa vierenhalf jaar later (!) terug kwam met boot uit Indië.
En wie stond daar klaar op hem te wachten aan de oever, oma.
Ondertussen hadden ze al vijf jaar een relatie, terwijl ze elkaar maar een half jaar kende.
Uiteindelijk trouwde ze, bleven ze voor de rest hun levens bij elkaar, kregen ze vijf kinderen en was de liefde voor altijd.
Dit verhaal raakt mij omdat wij tegenwoordig in een zo andere wereld leven.
Toen Tessel voor acht maanden naar Kaapstad ging en later voor anderhalf jaar naar Amerika, werd er regelmatig gevraagd: Maar hoe gaan jullie dat dan doen met jullie relatie?
Geen moment van twijfel om bij elkaar te blijven.
En nu weet ik waarom, het zat al in mij.
Gekregen van opa en oma ❤️.